Tijdens de Covid-19 zelfisolatie was er meer dan genoeg ruimte om na te denken.
Ik persoonlijk doe dat het best terwijl ik mijn handen laat gaan.
Ik moest denken aan al die
families die het opeens samen moesten rooien, noodgedwongen.
Dat schiep een band en ook ongemakkelijke tegenstellingen.
Onder mijn handen zag ik beide gevolgen uit de klei
getrokken worden tot één werk.
Toen het af was voelde ik de kwetsbaarheid van de zachte
klei, wankel bijeengehouden door wat gevlochten ijzerdraad.
Dit veranderde radicaal in de bronsgieterij.
Mijn tedere werk werd in stukken geknipt en uiteindelijk roodgloeiend
afgegoten bij een temperatuur van bijna twaalfhonderd graden Celsius.
Toen het afgekoeld
was stonden de families daar, als stabiele pijlers van gezamenlijke onverzettelijkheid,
inclusief twijfels en onzekerheden die in hun lichaamstaal besloten liggen.
We zijn allemaal individuen ‘One’ en we functioneren niet in ons eentje: ‘The Ones’.