SCULPTURES
THE ONES
Tijdens de Covid-19 zelfisolatie was er meer dan genoeg ruimte om na te denken.
Ik persoonlijk doe dat het best terwijl ik mijn handen laat gaan.
Ik moest denken aan al die families die het opeens samen moesten rooien, noodgedwongen.
Dat schiep een band en ook ongemakkelijke tegenstellingen.
Onder mijn handen zag ik beide gevolgen uit de klei getrokken worden tot één werk.
Toen het af was voelde ik de kwetsbaarheid van de zachte klei, wankel bijeengehouden door wat gevlochten ijzerdraad.
Dit veranderde radicaal in de bronsgieterij.
Mijn tedere werk werd in stukken geknipt en uiteindelijk roodgloeiend afgegoten bij een temperatuur van bijna twaalfhonderd graden Celsius.
Toen het afgekoeld was stonden de families daar, als stabiele pijlers van gezamenlijke onverzettelijkheid, inclusief twijfels en onzekerheden die in hun lichaamstaal besloten liggen.
We zijn allemaal individuen ‘One’ en we functioneren niet in ons eentje: ‘The Ones’.
During the Covid-19 self-isolation, I was able to let my thoughts wander.
For me personally this works best while putting my hands to work.
My thoughts where with all those families who suddenly had to do it together, pure out of necessity.
That created a bond and also uncomfortable contradictions.
Using my hands I saw both consequences being pulled out from the clay into one single statue.
When it was finished, I felt the fragility of the soft clay, shakily held together by some braided iron wire.
This constitution changed radically in the bronze
foundry.
My tender work was cut into pieces and poured out in a red-hot stream at a temperature of almost twelve hundred degrees Celsius.
After it cooled down, the families stood there as stable pillars of joint intransigence, including doubts and insecurities embedded in their body language.
We are all individuals ‘One’ and we don’t function on our own: ‘The Ones’.
