“Ik maak wat ik droom.”

Hoogendijks foto’s – veelal portret- en naaktfotografie – komen voort uit haar dromen. Eerst is er een ontmoeting met iemand zie ze wil vastleggen. Daarna ziet ze in haar droom het beeld dat ze wil maken. Hoogendijk geeft uitdrukking aan dat wat bewust en onbewust in haar is verankerd. Haar foto’s tonen universele tegenstellingen als licht en donker, leegte en vervulling, openheid en verhulling, als metafoor voor geboorte en dood, de essentie van ieders leven. Terugkerende onderwerpen zijn vrijheid en bevrijding, de vrouw en het moederschap, evenals water, naaktheid en maskers. 

In het verhalende karakter van Hoogendijks serene en verstilde voorstellingen vind je herinneringen aan de schilderkunst van de Vlaamse primitieven, aan Vermeer en aan het laat negentiende-eeuwse symbolisme. Gestileerde distantie, rauw zoet realisme en verfijnde esthetiek tekenen haar werk. Haar fotografie laat verschillende lagen zien: naast die van de digitale beeldmanipulatie en Hoogendijks eigen verbeeldingskracht is er de gelaagdheid van de persoon die zij weergeeft. Ze vertelt over zichzelf en haar model, maar geeft ook het verhaal van de beschouwer: “Ik maak het tot mijn punt en daarna is het vrij spelen. De interpretatie van de ander zegt mij veel meer.”